Dit is een persoonlijke tekst, een artistiek en persoonlijk verslag, geschreven vanuit een periode van afwijzing, volharding, en verwondering. Ik deel dit als onderdeel van mijn proces, werk en leven:
Het Marathon van de Goedheiligmannen & de AfvalRace
Het is nieuwe maan, de offermaan: wordt geassocieerd met loslaten en reflectie, "offer" verwijst naar het idee van delen en geven. Deze maan is een brug tussen het verleden en de toekomst. Ik vind dit een pittige tijd. Dit is het seizoen waarin hier alle goedheiligmannen en verjaardagen in rap tempo voorbijrazen. Zo'n tempo waarbij je een beetje het gevoel krijgt dat je een hardloopwedstrijd achter de feiten aan, aan het rennen bent, misschien is het een marathon.
Verwoede pogingen om weekmenu's met dagschema's aan elkaar te knopen, waarbij de sportschool een constante blijkt en komend jaar hopelijk blijft. Val je niet af? Dan gaan we aan de knoppen draaien: Calorieën weer omhoog, meer proteïne eten en zwaardere krachttraining. Met een knalrode kop, zweet uit elke porie op de crosstrainer, als ik 5 km in 30 minuten wil doen, moet ik in 6 minuten 1 km doen en dus in 1 minuut minstens 150 meter, en dan de 6e minuut steeds een sprintje trekken. Ik blijf hoop houden dat mijn onderkin zal verdwijnen, maar deze blijkt tot op heden een hardnekkige en constante factor... Eigelijk doe ik het vooral om te kijken of ik mijn buik weer back in shape kan krijgen, maar met een stevige diastase recti blijkt dat toch een pittige opgave. Het belangrijkste is dat ik mijn “core” weer sterk krijg, vooral voor het maken van mijn beelden in de studio.
Razende Monsters & het Innerlijke Lied
Soms kom ik thuis, en dan blijf ik nog even in de auto zitten voor de deur, genietend van de stilte wetend dat het binnen stormt, de kinderen razen, dit is ook een spannende tijd voor ze. Samen razen we uit in de speeltuin in het park, terwijl de vliegtuigen op Schiphol nieuwe geluiden produceren, van bulderende monsters met een onstilbare honger naar meer mensen in hun buiken. Het is een dreigend geluid, alsof ze ons binnenkort komen halen om hun honger te stillen.
We holden pompoenen uit voor sintmaarten en op school leren ze de mooiste liedjes over stergeflonker en innerlijk licht. Als ze hun schoen zetten en we zingen voor Sint en Piet gaat het dak eraf en ben ik het centrum waar ze rondjes omheen dansen en stormen. Ik ben dan de enige die zingt, maar de kinderen zingen innerlijk ook mee, zei de juf. Gelukkig is ons op het hart gedrukt om het Sinterklaasjournaal over te slaan, de kinderen moeten kunnen vertrouwen op de onvoorwaardelijke liefde en goedheid van de goedheiligman.
Social Anxiety, Imposter Syndrome & de Paradijsvogel
Ik had besloten om in te zetten op groei, door me vaker in te schrijven voor kunstopdrachten in de publieke ruimte. Dit leek toch boven mijn macht, werd met mijn neus op de feiten gedrukt, geconfronteerd met de harde realiteit van het kunstenaarschap en incasseerde afwijzing, na afwijzing, na afwijzing. Toen ik de wanhoop nabij was en de handdoek in de ring wilde gooien, kreeg ik vanuit onverwachte hoek, alsnog een opdracht om een monumentaal werk voor in de publieke ruimte te maken. Monumentale gemeenschapskunst in optima forma, ga ik een kunstwerk maken met de buurtbewoners rondom het Gemaal in Lijnden. We gaan het gevecht tussen de LandLeeuw en de Waterwolf verbeelden. En werkelijk al mijn sociale anxieties en imposter symdromen komen nu uit alle windrichtingen op mij afgestormd.
Voor een filosofisch gezelschap maakte ik een beeld van Paradijsvogel. Deze vogel doet denken aan een mythisch wezen uit een sprookje. Vanuit de staart van de vogel vormen zich golven, vanwaaruit handen verrijzen. Het kunstwerk bevat de beeldjes die zijn gemaakt door de deelnemers aan een project over het Wereldburgerschap. De handen refereren ook aan diegenen die uit hun geboorteland weg moesten vluchten en met een bootje veiligheid probeerden te bereiken, maar hun bestemming nooit haalden. De Paradijsvogel werd ceremonieel ingewijd met een dans, met en voor de voorouders, hun zegen hebben we nu in ieder geval. Het beeld zal voorlopig een nomadisch bestaan leiden, waarbij het zal neerstrijken bij een vluchtelingenopvangcentra, bibliotheken en een theetuin, de uiteindelijke bestemming is momenteel nog onbekend.
The Artist Way & de Winterslaap
Ik besloot om mee te doen aan een Belgische keramiekwedstrijd, het thema was Talisman, helemaal in mijn straatje! In de pocket, dacht ik. Vol goede moed ging ik aan de slag en maakte drie nieuwe werken. Met het volste vertrouwen verstuurde ik mijn inzending voor de wedstrijd, om vervolgens weer een afwijzing mogen te incasseren. Beduusd, enigszins gedesillusioneerd, en ergens ook wel onder de indruk van mijn eigen zelfoverschatting en verontwaardiging over de afwijzing, ging ik met mijn staart tussen mijn pootjes maar weer verder, op het pad van het kunstenaarschap...
S'nachts als ik Winnie uitlaat, ontvoer ik alle egels die ik op straat tegenkom naar onze tuin, zodat ze niet worden platgereden. In de hoop dat ze daar veilig en rond in een berg met bladeren kruipen en zich terugtrekken voor hun winterslaap.
Een maanlijkse en constante factor is de Maancirkel, iedere volle maan samen zitten, bodyscan, aarden, delen, we schrijven op wat we los willen laten en fluisteren het vuur onze verlangens en intenties toe.
En 's nachts droom ik van goedheiligvrouwen die voorbijrazen en de hemel vullen, met vleugels van sterrenstof, bulderend als monsters, hun stemmen doordrenkt van kracht en honger. En ze vraten alles en iedereen op, die het leven en de aarde niet met liefde omarmde… Zodat het vrede werd op aarde en er goed voor haar werd gezorgd. En ik rolde me op in mijn berg met bladeren, en sloot mijn ogen voor een winterslaap.