Een persoonlijke tekst, geschreven vanuit een periode van verandering, verlies, groei en verwondering. Ik deel dit als onderdeel van mijn proces, mijn werk en mijn leven:
Volle Maan & een kloppend hart
Afgelopen woensdag was het Volle Maan, BloemMaan. Dit is een maan die je uitnodigt om het mystieke (nieuwe maan in Vissen) te verbinden met het aardse avontuur (volle maan in Boogschutter). Je intuïtie krijgt vleugels en kan op specifieke plekken die jij zelf kiest tot volledige bloei komen.
Afgelopen tijd was een pittige periode waarin alle aspecten van het leven voorbij kwamen. Ons huis wordt verbouwd. Het hart van ons huis, de keuken, wordt getransplanteerd en vergroot. Waar we normaal in de keuken leven, leven we nu om de keuken heen. We scharrelen de inrichting bij elkaar, drie antieke tegelvloeren komen samen tot één nieuwe en we kiezen het keukenblad zó dat het bij de vloer past. We kibbelen over de lengte van het overstek en of het raam in de muur nou wel of niet mag blijven. Het hart van ons huis lijkt voor nu in een kunstmatige coma gebracht, na een korte reanimatie zal het in de zomervakantie weer krachtig en gepassioneerd kloppen.
De Mevrouw die Alles Weet & de Grote Engel
Afgelopen winter stopte een ander hart met kloppen: Ik verloor mijn “Mevrouw die Alles Weet”. Mijn God wat mis ik haar! Viavia vond ik haar, 21 jaar geleden, nam zij me onder haar vleugels en werd ze mijn Spirituele Moeder. In haar kleine kamertje, waar ze achter elkaar sigaretjes rookte, legde ze maandelijks tarotkaarten voor me. Terwijl we de kaarten bekeken, kwam het leven voorbij, heden, verleden en toekomst, kriskras door elkaar. Met haar immense wijsheid en onvoorwaardelijke liefde hielp zij mij op mijn pad. Voor als dat nodig mocht zijn, hing het touwtje altijd uit haar deur.
Ze werd ziek, en werd maar niet beter, belandde op de IC, waar ze 13 dagen verbleef. Maar dit kunstje had ze al eerder geflikt, doodziek in het ziekenhuis en de dans ontspringen. We maakten een LichtCirkel en stuurden haar helingskracht, het was magisch om de kracht van dit LichtWerk te ervaren, steeds weer leefde ze een beetje op, en op de kritieke momenten leek de munt de telkens de goede kant op te vallen. Ik belandde in een hyperrealiteit, waarin ik het leven in alle schoonheid en intensiteit tot me nam. De “Mevrouw die Alles Weet” vocht voor haar leven, als een leeuw. Maar dit keer was de dans klaar en viel de munt de andere kant op. Met 140 kmpu over de ring, bracht de ambulance haar naar huis, om thuis te kunnen sterven.
Nadat thuis iedereen die ze liefhad langs was geweest ging ze over de Regenboog, terug naar de Grote Engel, om haar vleugels op te halen. Op de school van mijn kinderen vertellen ze de kleuters als ze jarig zijn een verhaal: Over een zieltje dat een wiegje uitkiest, dat bij de ouders staat waar het geboren wil worden. Dan moet het zieltje z'n vleugeltjes afgeven aan de Grote Engel en glijdt het over de Regenboog het wiegje in. Dat verhaaltje wordt dan begeleid door kleutertjes die klingelen met belletjes, triangels en een xylofoontje in de kleuren van de regenboog.
Mijn kinderen hebben dankzij dit verhaal, een fascinerende theorie over Rebirth Magick ontwikkeld. Als je doodgaat, kun je natuurlijk gewoon weer opnieuw van de Regenboog glijden. Ik heb ze maar wel even op het hart gedrukt, dat ze dan wel weer een baby zijn, bij een andere papa en mama. Dat maakte de hele theorie voor hun, gelukkig, een stuk minder aantrekkelijk. Het maakt de dood minder eng, dat wel. Naar alle regenbogen die in het leven voorbijkomen wordt driftig gezwaaid, naar iedereen die ‘m al over is gegaan.
Kijk hoe groen groen is & Onder Moeders Vleugels
Onder toeziend oog van een Grote Engel namen we deze week afscheid van de tante van mijn Lief. “Ga naar buiten en kijk hoe groen groen is.” Stond er op de kaart. Zij was onbegrensd liefdevol, het kloppend hart van haar gezin. Kinderen inmiddels groot, omringd door kleinkinderen, vol in het leven, aan het genieten van haar oogst. Een diagnose en zeven weken later was ze weg…
Het verliezen van een pilaar, van een steun en toeverlaat, van een bedding waarin je veilig bent, van vleugels waar je onder weg kan kruipen en waar het altijd gewoon goed is, een plek van onvoorwaardelijke liefde. Een hart wordt weggerukt. Met zo een verlies verschuift er iets generationeels: Zij die onder haar vleugels kropen, moeten nu zelf hun vleugels hooghouden, voor anderen om onder te kunnen schuilen. Zij moeten nu grote zijn voor de kleintjes.
Kaarslicht & Onvoorwaardelijke Liefde
Alle stompjes die overbleven van de kaarsen die ik voor “De Mevrouw die Alles Weet” brandde smolt ik om, en goot ik tot een nieuwe kaars. Deze brand ik nu om mijn “Innerlijke Mevrouw die Alles Weet” te ontwaken. Hoewel die waarschijnlijk al een poosje klaarwakker is, brand ik de kaars voor de zekerheid toch, je weet maar nooit…
Hopelijk lukt het mij om mijn vleugels hoog te houden voor mijn kleintjes. Dat zij lang mogen genieten van een fijne en liefdevolle bedding, die ik samen met mijn Lief probeer te zijn. Dat ze de vele uren die we in het kloppend hart van ons huis spenderen, zullen herinneren als een fijne en liefdevolle plek en tijd, waar ze altijd en onvoorwaardelijk welkom zijn. Waar ze voldoende kracht uit kunnen putten, om later zelf ook hun vleugels hoog te kunnen houden voor hun eigen grut.
Afgelopen week bracht ik mijn beeld “WingWomen” over het moederschap naar de oudste galerie, galerie Lutz, van Nederland. Ik was geselecteerd voor een keramiek kunstprijs: de Kei. Deze prijs wordt iedere twee jaar uitgereikt aan een keramist van uitzonderlijke kwaliteit. Dat ik hiervoor ben geselecteerd is mij een enorme eer!
Opoffering & Moederschap
Het beeld “Wingwoman” is een ode aan de kracht, kwetsbaarheid en opoffering die in het moederschap besloten liggen. Een vrouw met vleugels en een vogelmasker zit op haar eigen haar, waaruit zij kleine vrouwenfiguren laat groeien. Wanneer deze volgroeid zijn, plukt ze hen los, bijt hun armen af en vervangt die met veren uit haar eigen vleugels, zodat ze kunnen vliegen. Gaandeweg raakt ze al haar veren kwijt en verliest ze haar eigen vermogen om te vliegen. Dit werk verbeeldt een essentie van het moederschap: Het geven van alles wat je hebt om je kinderen de vrijheid te schenken, zelfs als dat betekent dat ze zelf niet meer kan vliegen. De moeder voedt, beschermt en begeleidt, tot het moment komt waarop ze moet loslaten. Haar kracht schuilt in wat ze heeft gegeven, ook als dat ten koste gaat van zichzelf.
En terwijl het groen in de tuin nu groener is dan ooit, het hart levendiger klopt dan ooit en er met regelmaat vanaf de Regenboog wordt gezwaaid, spreid ik mijn vleugels over de kleintjes uit en realiseer me, dat ik ze daar zal houden, totdat er geen veertje meer over is en ik terug zal moeten keren over de Regenboog, naar de Grote Engel.